توصیه‌های چندگانه اخیر سعید حجاریان فرصت مناسبی برای درک صورت بندی غلط از اعتراضات اقتصادی ۹۶ به بعد و موقعیت اپوزیسیون در عرصه عمومی ایران از دید برخی از فعالان اقتصادی است. اگرچه نظرات آقای حجاریان دیدگاه های یک فرد است اما با توجه به جایگاه وی در بین اصلاح طلبان می توان آنها را بازتاب نگرش بخشی مهمی از آنها دانست.
مواج گسترده سیل که ۲۵ استان کشور و چهار هزار و ۴۰۰ روستا را در نوردید خسارت‌های گسترده‌ای را تا کنون برجای گذاشته که هنوز در حال گسترش است. در برخی از استان‌ها دوره بازگشت این سیل بی‌سابقه در تاریخ معاصر ایران، چند صد سال بوده است و روشن است که به دلیل ابعاد گسترده آن امکان بازدارندگی کامل در برابر خسارت‌ها وجود نداشته است. اما تصمیمات غلط مدیریتی و انسانی در گذشته، الگوهای غلط توسعه‌ای و ضعف آشکار و مزمن در مدریت بحران باعث گسترش قابل ملاحظه خسارت‌ها شد.
چهل سال پس از انقلاب٥٧، گفتگو درباره معمای آن انقلاب همچنان موضوع بحث است. هرچه شدت انزجار و سرخوردگی از نظام برآمده از انقلاب بالا می‌گیرد، پرسش درباره چرایی آن انقلاب و تردید در ضرورت آن و میل به برائت فزونی می یابد. فراگیر شدن این پشیمانی جمعی، بیشتر از همه زمینه‌ساز برآمد ناسیونالیسم نوستالژی گرایانه‌ای شده است که در حسرت "عظمت گذشته"، راه پی ریزی آینده را در رجعت به آن می‌یابد.
بودجه در جمهوری اسلامی معمولا گرفتار کسری بوده و سیاست دولت برای جبران آن همواره به تورم، کاهش سرمایه‌گذاری و ناچار تنگدستی پیشه‌وران و دستمزدبگیران انجامیده است. کسری بودجه اما، پاره جدايی‌ناپذير ساختار رانتی است و ناچار رهایی از آن جز با برون رفت از نظام رانتی ممکن نیست. دولت روحانی نه می‌خواهد از نظام رانتی بیرون رود و نه می‌تواند در چارچوب آن از کسری بودجه بکاهد و از همین رو در بن بست است.
نوشته زیر واکنش و نقدی است به بیانیه چهار سازمان «اتحاد جمهوری‌خواهان ایران» (اجا)، «حزب چپ ایران، فدائیان خلق»، «سازمان‌های جبهه ملی ایران در خارج از کشور» و «همبستگی جمهوری‌خواهان ایران» (هجا). پس از آن که نوشته آماده شد، برای پرهیختن از هرگونه تنشی در این دوران گذار، آن را در پیامی الکترونیکی برای هموندان «اتحاد جمهوری خواهان ایران» (اجا) و «همبستگی جمهوری‌خواهان ایران» (هجا) فرستادم و پرسیدم که آیا انتشار آن ایشان را خواهد آزرد یا نه. اگر نه، انتشارش دهم و اگر آری آن را برای خود نگه دارم و شاید تنها نکته‌هایی بر روی فیس بوک گذارم.
از لحاظ نظری و پراتیک بحث هایی درعرصه سیاسی ایران در جریان است که کدام نظم سیاسی و شکل حکمرانی برای دموکراسی مفید است . برخی با رد اهمیت شکل نظام صرفا بر درون مایه های دموکراسی و تثبیت ارزش ها و رویه های مردم سالار و به خصوص فرهنگی – سیاسی در نظام جدید سیاسی تاکید می کنند و شکل نظام اعم از جمهوری و یا مشروطه را حداقل در مرحله ماقبل و حین گذار فاقد اهمیت می دانند .
در تصور غالب و روایت مشهور در تاریخ معاصر ایران، رضاشاه و حلقه نیروهای سیاسی و روشنفکر نزدیک به او در دوران اواخر ساطنت احمدشاه قاجار، به عنوان بنیانگذاران ایده جمهوری‌خواهی شناخته می‌شوند که بعد از ناکامی و در مشورت با مراجع تقلید وقت (آیت‌الله سید ابوالحسن اصفهانی و میرزا حسین نائینی) به ناچار به دنبال تغییر سلطنت از قاجاریه به پهلوی می‌روند.
آهنگ این نوشته ارائه راهکارهایی است به دستمزدبگیران به ویژه خُرد و نیز آسیب‌پذیران برای نگهداشت قدرت خریدشان در برابر تورم فزاینده پیش روـ تا جایی که می‌شود. تا جایی که می‌شود چون مادامی که نظام ولایی در درون مرز رانت‌خواری و در برون مرز تنش‌افروزی می‌کند، سختی‌های اقتصادی مردم درمان نخواهد شد و هر راهکاری تنها آرامش بخش و کوته روزگار می‌توانند بود. اما تا گذر از شرایط کنونی، نمی‌توان بر گذران زندگی مردم، به ویژه دستمزدبگیران خُرد، چشم فروبست.
علیرضا رضایی طنزنویس، در ۴۴ سالگی، درفرانسه درگذشت. او در ده سال گذشته لحظه‌ای از غم دوری از زادگاه خود آرام نگرفت. خبر درگذشتش وقتی در همه جا پیچید که او را در خانه اش، بی جان و تنها یافتند. رضایی طنز اندیشمند را در فرم برنامه های شفاف سازی مطرح کرد . براستی طنز چیست ؟ این یادداشت کوتاه هراس دیکتاتورها را از طنز پردازان بیان می کند.
یکی از استدلال های مدافعان داخلی وخارجی بازگشت تحریم های یکجانبه ماقبل برجامی آمریکا اثر بازدارنده آن در برابر نفوذ منطقه ای جمهوری اسلامی است که تاثیرات منفی بر ثبات خاورمیانه دارد. به باور آنها برداشته شدن تحریم ها و آزاد شدن مبالغ مالی مصادره شده دست جمهوری اسلامی در خاور میانه را بازتر کرده و قدرت آن را افزایش داده است. در این یادداشت تلاش می شود نادرستی این ادعا در پرتو داده های تاریخی شرح داده شود. در واقع مدعای مطلب این است که تحریم ها رابطه الزام آور با نقوذ منطقه ای جمهوری اسلامی نداشته و ندارند.
